همهٔ اعدادِ ۱ و ۲ و ۳ و ۴ و ... را اعدادِ طبیعی می‌گوییم. علامتِ ... (که آن را سه‌نقطه یا و‌َو‌َوَ می‌خوانیم.) در این تعریف، به این معنی است که این اعداد هیچ کجا متوقف و تمام نمی‌شوند. درواقع بزرگ‌ترین عددِ طبیعی وجود ندارد و چون نمی‌توانیم انتهای این اعداد را نشان دهیم، از ... (سه‌نقطه) استفاده می‌کنیم تا نشان دهیم این‌ها ادامه دارند.
به عنوان مثال، عددِ ۲۲۳۴۵ یک عددِ طبیعی است. اعدادِ اعشاری مانند ۲/۴ اعداد طبیعی نیستند. عددِ هم یک عددِ طبیعی نیست.
اعدادِ طبیعی از ۱ شروع می‌شوند (که کوچک‌ترین عضو این اعداد است) و شیوهٔ ساخته شدنشان هم این گونه است که هر عدد برابر است با عددِ قبلی‌اش به علاوهٔ ۱. مثلاً ۲ برابر است با ۱+۱ و ۳ برابر است با ۱+۲ و همین‌طور ادامه پیدا می‌کند.
اعدادِ منفی، جزو اعداد طبیعی نیستند. عددِ ۰ (صفر) هم جزو اعداد طبیعی نیست.
علت نام گذاریِ اعداد طبیعی این است که این‌ها درواقع اعدادی‌اند که ما در طبیعت با آنها سروکار داریم. مثلاً برای شمارشِ تعداد ستاره‌ها و فنجان‌ها. وقتی ما می‌خواهیم بگوییم با تعدادی از دوستانمان به باشگاهِ ورزشی رفته‌ایم، از اعداد طبیعی استفاده می کنیم: «من و ۶ تا از دوستام رفتیم باشگاهِ محل.»
اعداد طبیعی را می‌توان به شکل‌های مختلفی دسته‌بندی کرد که یکی از مشهورترین و البته مهم‌ترین تقسیم‌بندی‌های اعدادِ طبیعی، تقسیم آنها به دو دستهٔ اعدادِ زوج و اعدادِ فرد است.
